بررسی ماده 24 اعلامیه جهانی حقوق بشر و مقایسه آن با قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

در مورد اعلامیه جهانی حقوق بشر چه میدانید؟
آیا نسبت به 30 مادۀ این اعلامیه آشنائی دارید؟
آیا میدانید که این موارد جز حقوق ذاتی و متعلق به شماست .


ماده 24 اعلامیه جهانی حقوق بشر اعلام میدارد : که هر انسانی سزاوار استراحت و اوقات فراغت، زمان محدود و قابل قبولی برای کار و مرخصی های دوره ای همراه با حقوق است.
زندگی آبرومندانه و مناسب که شامل مسکن، تغذیه، پوشاک، بهداشت – خدمات عمومی و اجتماعی می‌شود حق هر شهروند است بنابراین دولت نباید رقیب ملت خود باشد . بلکه دولت باید تامین‌کننده نیازهای اولیه خانواده‌های تابع خود باشد .
بند ۱۲ از اصل 3 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر : پی‌ریزی اقتصادی صحیح و عادلانه جهت ایجاد رفاه و رفع فقر و برطرف ساختن هر نوع محرومیت در زمینه‏های تغذیه ، مسکن ، کار ، بهداشت، تامین بیمه اجتماعی و استراحت و اوقات فراغت مردم ، دلالت دارد .
بند 15 اصل 3 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به توسعه و تحکیم برادری اسلامی و تعاون عمومی بین همه مردم توصیه شده است .
اصل بیست و دوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بیان شده است که : حیثیت، جان، مال، حقوق، مسکن و شغل اشخاص از تعرض مصون است مگر در مواردی که قانون تجویز کند.
وجود مشاغل ناعادلانه، همچون عدم توازن بین حجم کار و دریافتی ، عدم وجود مرخصی های سالیانه با حقوق و مزایا و عدم ایجاد امکانات رفاهی را میتوانیم در تمامی اقشار مانند کارگران در معادن و کارخانجات تولیدی، معلمین و اساتید، کارمندان دولت و … به خصوص پرستاران که بیش از 3 دهه موجب اعتراضات این قشر از جامعه گردیده است که با استناد به بند 12 از اصل 3 قانون اساسی جمهوری اسلامی تا کنون هیچگونه پی ریزی اقتصادی و عادلانه ای جهت ایجاد رفاه برای این موضوع اندیشیده نشده است .
برای یک زندگی سالم برای تمامی اقشار جامعه نیاز به نحوه پاسخگویی، کارفرمایان، کارگزاران و مسوولان و دولت مستقر به مطالبات شهروندان دارد که با تاسف چنین احساس مسئولیتی در دولت مردان جمهوری اسلامی ایران دیده و تعریف نشده است .
در اعلامیه جهانی حقوق بشر به خوبی برای حفظ اوضاع اجتماعی و احترام به کرامت انسان، ضرورت حداقل نیازهای مردم را که برای یک زندگی استاندارد در جهان لازم است ، پیش بینی شده است.
رعایت آزادی انتخاب شغل، و عدم اجبار افراد به کاری معین و جلوگیری از بهره‏کشی از کار دیگران همراه با اوقات استراحت و فراغت با مرخصی های با حقوق منظم خود احترام به حقوق و کرامت انسانی است .