گزارش تصویری برگزاری میزکتاب اعضای نمایندگی سوئیس 17 دسامبر 2016

شنبه 17 دسامبر 2016 میز کتابی از طرف نمایندگی سوییس کانون دفاع از حقوق بشر در ایران در شهر زوریخ با عنوان ” دختران خوب به بهشت می روند، دختران بد به ورزشگاه  برگزار شد. هدف از برگزاری این میز کتاب، آگاه کردن و اطلاع رسانی به عموم مردم به خصوص زنان در مورد موانع و مشکلاتی که دختران و زنان ایرانی بعنوان تماشاچی برای مشاهده یک مسابقه ساده فوتبال یا والیبال در داخل ایران را دارند بود.

بسیاری از دختران و زنان علاقمند به دریافت اطلاعات بیشتر و دریافت برگه اعلامیه میز کتاب، پس از ارائه توضیحات بیشتر از سوی اعضای کانون، در پاسخ به این سوال که ” آیا قادر به تصور چنین موقعیتی برای خود در کشوری همچون سوییس می باشند؟ ” تعجب زده شده و آن را ناباورانه توصیف می کردند و به طبع آن از اعضای نمایندگی به جهت برگزاری این میز کتاب قدردانی و تشکرمی کردند.
اعضای نمایندگی که در این میز کتاب شرکت داشتند به ترتیب : خانم افسانه ملکی و آقایان جاوید گوانی، رضا امیری، نیما حسابیان، وحید بردانی بودند. این میز کتاب از 14 الی 16 بعد از ظهر در محلی بنام اشتاف فاخر شهر زوریخ برگزار شد.
متن اعلامیه:
دختران خوب به بهشت می روند!!!؟ دختران بد به ورزشگاه!؟
تصور اینکه در قرن 21، دولتی وجود دارد که از ورود زنان سرزمین خود به ورزشگاه ها جلوگیری می کند، نه تنها تعجب آور بلکه ناراحت کننده است. اما این یک واقعیت تلخ است. سالهاست از ورود زنان به ورزشگاها و استادیوم های ورزشی بعنوان تماشاگر چه درمسابقات داخلی وچه بین المللی جلوگیری می کند!. ماجرا وقتی غم انگیز ترمی گردد که دولت جمهوری اسلامی ایران، بین زنان ایرانی و خارجی نیز برای ورود به ورزشگاه تبعیض قائل می شود، یعنی بانوان خارجی فقط با نشان دادن پاسپورت های خود اجازه ورود به استادیوم های ورزشی دریافت میکنند ولی از ورود زنان ایرانی ممانعت می شود.
محدودیت و ممنوع بودن حضور زنان ایرانی در ورزشگاه ها و استادیوم های ایران بعنوان تماشاچی، از ابتدای انقلاب سال 1979 در راستای سیاست‌های دولت جمهوری اسلامی مبنی بر جداسازی زن و مرد و دیدگاه های مراجع تقلید شیعه در اینباره، اعمال گردید. و نکته قابل توجه اینکه، هیچ ماده قانونی یا مصوبه دولتی که برمبنای آن بتوان ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاهها را به مرحله اجرا در آورد نیزوجود ندارد اما بطور کاملا غیر قانونی، توسط نیروهای امنیتی اجرا میشود.
بسیاری از روسای فدارسیون های بین الملی ورزشی، فعالان اجتماعی و سیاسی در داخل و خارج از کشور بارها به این آپارتاید جنسیتی روا شده بر زنان ایرانی اعتراض کرده و با نوشتن نامه و اعلامیه های متعدد به مقامات ورزشی ایران، خواستار لغو این محرومیت شده اند، امانه تنها مسوولین امر همچنان تحت تاثیر مراجع تقلید وآیت الله های گوناگون، به این درخواست ها توجهی ننموده اند، بلکه به همین دلیل کشور ایران تا بحال از میزبانی چندین مسابقه ورزشی بین الملی محروم شده است.حضور نیروهای پلیس و امنیتی همراه با ضرب وشتم، برخورد خشن و بازداشت، تنها پاسخ به زنان و دخترانی است که درمقابل درهای ورودی ورزشگاه تقاضای خرید بلیط برای ورود به استادیوم را دارند.
دخترانی همچون غنچه قوامی، شهروند ایرانی- بریتانیایی که در سال 2014 پس از اتمام تحصیلات و بازگشت به ایران برای تماشای مسابقه والیبال تیم های ملی ایران و ایتالیا به محل برگزاری مسابقات رفته بود اما چون به عدم فروش بلیط مسابقه به زنان و جلوگیری از حضور شان در ورزشگاه اعتراض کرده بود، توسط نیروهای پلیس دستگیر و 5 ماه بدون محاکمه در بازداشت بود که درنهایت دادگاه وی را به اتهام واهی تبلیغ علیه نظام به یک سال حبس و 2 سال ممنوعیت خروج از کشور متهم و محکوم کرد. فقط به خاطر تلاش برای دیدن یک مسابقه والیبال!. نیروهای امنیتی حتی با مردانی که همراه و حامی این زنان هستند نیز برخورد و مقابله کرده و آنان را مورد ضرب و شتم و توهین قرار داده، و در آخر بازداشت می کنند.

تلاش زنان برای شکستن سد ورود به ورزشگاه‌ها با اقدامات گوناگونی همراه بوده است، تشکیل کمپین های مختلف و تجمعات اعتراضی از یک طرف و همراهی هنرمندان و فعالان حقوق بشری از طرفی دیگر که همه و همه خواستار رساندن صدای اعتراض زنان ایران به جامعه های جهانی هستند از جمله: جعفر پناهی, یکی از کارگردانان سینمای ایران است که در فیلم « آفساید » به همین موضوع پرداخته است. او تلاش پنج دختر فوتبال دوست را به تصویر می کشد که با پوشیدن لباس پسرانه سعی می کنند وارد ورزشگاه شوند اما از سوی نیروهای پلیس حاضر شناسایی و بازداشت می شوند. اکران و نمایش این فیلم هرچند در ایران مجوز نمایش نگرفت اما در بسیاری از کشورها و جشنوارهای بین المللی با موفقیت های بسیار همراه بود علیرغم اینکه کارگردان آن نیز از ادامه کار سینمائی خود محروم شد. یکی دیگر از اینگونه تلاش ها ایجاد کمپینی بنام «روسری سفید‌ها» است ، زنانی با روسری سفید که بر روی آن نوشته بودند “سهم من نیمی از آزادی است” و مقابل ورزشگاه حاضر شده، اعتراض می کنند ولی اجازه ورود دریافت نکرده ونیروهای پلیس هر کسی که روسری سفید دارد را با زور و کتک سوار ماشین وَن کرده و در حقیقت بازداشت میکنند.
واکنش آقای «محمد افشاردوست» دبیر فدراسیون والیبال نیز در پاسخ به این درخواست برحق بانوان نیز قابل تامل است:
«زنان بهتر است در خانه بنشینند و برای تیمشان دعا کنند».
باشد که فریاد ما نیز گامی باشد برای به انجام رساندن این سهم بسیار کوچک برای جمعیتی بزرگ از هموطنانمان

تهیه و تنظیم متن : نیما حسابیان

کانون دفاع از حقوق بشر در ایران
نمایندگی سوئیس